Een poos geleden ging ik met een hulporganisatie naar Roemenië. Het zou een bemoedigingsreis worden voor de mensen daar. Het werd een bemoedigingsreis voor mezelf! Ik heb eerder al gedeeld dat ik lang worstelde met mezelf.
Lang heb ik er over gedaan om tot bloei te komen. Ik vond het veiliger om in de knop te blijven. Maar ik bedacht: is daar de knop uiteindelijk wel voor bedoeld? Mist het dan niet zijn doel? Een knop Continue reading →
Als klein kind ben ik weleens bijna verdronken. Mijn broer heeft mij toen gered. Ik was zomaar het water ingesprongen zonder dat ik kon zwemmen. Ik was niet bang. Niet eens geschrokken.
Het leven vind ik soms best pittig. In mijn hoofd is het zelden rustig. Ik probeer overal een antwoord op te krijgen. Dat kost me heel veel energie. Alsof ik met slippertjes in rul zand naar boven wil lopen. Ik Continue reading →
In de Stille Week voor Pasen werd ik weer sterk bepaald bij de eindigheid van het leven. Mensen om me heen die een geliefde verloren. Ook in de gemeente veel sterfgevallen, weliswaar van oudere zusters en broeders, maar toch. Herinneringen Continue reading →