Als je niet van jezelf houdt, met welk uiterlijk dan ook, is het onder controle krijgen van eetbuien bijna onmogelijk. Na een jarenlang gevecht met mezelf, voelde ik me genoodzaakt om me aan te sluiten bij Eetclub 121. In het begin was het prettig om over de problemen te praten die we allemaal hadden ervaren met eten.
Herkenning en erkenning. lk was niet de enige. Dat bood troost. Langzamerhand gingen de gesprekken dieper en ook de achterliggende gedachten kwamen aan bod. Gesprekken over identiteit, afwijzing, onzekerheden en controleverlies voerden de boventoon. We lazen samen in de Bijbel, brachten elkaar in gebed bij God en steunden elkaar daar waar nodig. Langzaam leerde ik niet alleen hoe God mij ziet (verstandelijk weet je dat vaak wel, maar gevoelsmatig schiet dat vaak te kort), maar ook hoe God wil dat ik naar mezelf kijk en dat ik van mezelf houd.

Na heel wat gesprekken, tranen, woede, frustraties, teleurstellingen, schaamte en gebeden was er voor mij uiteindelijk een omslagpunt waarin de theorie ook praktijk werd. Mijn zelfbeeld veranderde, waardoor ik de snoeppot dicht liet. lk kocht kleding die goed paste bij mijn figuur op dat moment. lk voelde me mooi en geliefd door God. Pas toen ik van mezelf ging houden, kon ik iets aan mijn gezondheid gaan doen, Het afvallen was me ook niet meer zozeer om mijn uiterlijk te doen, maar veeleer om mijn gezondheid te verbeteren. Al sportend bereikte ik een gezonde BMI en ik voel me beter dan ooit.

Met dank aan onze grote God.  

Het verhaal van Daniëlle

Zolang als ik weet was mijn gewicht een issue. Van jongs af aan kreeg ik al te horen dat ik te dun was. Mijn gewicht was het onderwerp bij het consultatiebureau, huisarts etc. Altijd zat ik ver onder in de curve.
Mijn moeder had vroeger ook te maken gehad met dit probleem. Zij moest in haar jonge leven in de zomer vaak naar kampen om aan te komen. Zij wilde dit bij mij Voorkomen en heeft in mijn jeugd vrij veel druk gelegd op eten. lk moest gewoonweg eten. En deed ik het niet goed naar haar mening, dan gebeurde dat weleens onder druk. Dat heeft er niet aan bijgedragen om op een gezonde manier met eten om te gaan, en ik denk dat daar ook de moeiten zijn ontstaan.
De problemen met eten zijn altijd gebleven. Het ging met ups en downs. Toen ik moeder werd, besloot ik dat ik het anders zou doen, Tijdens mijn zwangerschap(pen) zorgde ik erg goed voor mijn lijf en voor het kleintje dat in mij groeide. Om vervolgens na de zwangerschap weer niet goed voor mijzelf te zorgen.

Aangezien eten en het bijbehorende negatieve zelfbeeld nog steeds een groot ding voor mij was, werd ik erg aangegrepen door een oproep in het kerkblad. Hierin werd een oproep gedaan voor mensen die te kampen hadden met een eetstoornis of een eetprobleem. In de groep zouden we het bij God neerleggen, en er zou bekeken worden hoe God naar ons keek. Tijdens de eerste bijeenkomst van Eetclub 121 mocht ik ervaren dat God met ontzaglijke liefde naar mij kijkt. En mocht ik uitspreken dat ik herstellende was van een eetprobleem. In de maanden die volgden, heb ik mijn verhaal (vaak voor het eerst) gedeeld met mensen. Zelfs aan mijn man heb ik het geheim dat ik bij me droeg voor het eerst verteld.

lk sprak met mijn vriendinnen die wel wisten dat ik moeite had met eten, maar niet hoe ik naar mijzelf keek. lk sprak met mijn ouders en met name mijn moeder over hoe ik de druk op eten in mijn jeugd ervaren heb en hoe het nog steeds een grote greep op mij had. Door het open te stellen merkte ik dat ik er vrij van kwam.

lk kwam in mijn kracht te staan en kon mijn diepste verlangens uitspreken en delen. Het was net of er een muur werd afgebroken die om mijn hart zat. lk mocht ervaren dat Gods liefde er ook voor mij was. En dat ik een prachtige vrouw ben omdat God van mij houdt. lk heb vergeving gevraagd voor de dingen die ik niet goed had gedaan. Het verkeerd omgaan met mijn lichaam, de tempel die Hij gemaakt heeft, en voor het verkeerd omgaan met het eten, God maakt echt vrij!