Ik heb altijd geprobeerd in huis een plekje te creëren voor mijzelf. Daar gebruikte ik een klein tafeltje voor dat ik al vanaf mijn studententijd heb. Soms stond het op zolder tussen de droger en de vriezer in of soms weggestopt naast de grote kast in de woonkamer, maar dat tafeltje had ik nodig. Toen we dakkapellen op zolder kregen, kreeg ik een eigen ‘hok’ met een echt bureau en een boekenkast. Het was klein, maar mijn binnenkamer. Na het overlijden van mijn moeder kreeg ik haar Engelse schrijftafel die een mooie plek in de woonkamer kreeg. Dat werd vervolgens mijn werk- en schrijfplek.
Afgelopen september verhuisde ons jongste kind naar haar eigen appartementje. Geen kinderen meer in huis, wel lege kamers en een kat natuurlijk. Ik koos een kamer uit die mijn werkkamer en eventueel praktijkruimte kon worden. Dat werd een hele interne verhuizing want overal moesten spullen vandaan komen. Dus boekenkasten en een vitrinekastje van zolder, een klein kastje voor de waterkoker, het planbord, schilderspullen inclusief ezel, een flipover, een genadestoel met tafeltje én planten. Met natuurlijk als middelpunt, de schrijftafel uit de woonkamer met twee losse ladenblokken. Want ja, ik moet wel een stel bijbels, schrijfspullen, plakspullen en een printer bij de hand hebben. Voeg daarbij de al twee ingebouwde kasten en het is duidelijk; het staat er helemaal bomvol. En fijn dat het is!! Alles bij de hand en echt helemaal mijn plek.
Wat het mijn plek maakt? De schrijftafel onder het raam. Ik realiseerde mij dat alles wat er in de kamer staat, het/mijn leven symboliseert. Het leven dat om mij heen gebeurt. Het leven ook in mij. Een leven dat soms bomvol, te vol kan zitten en van alles vraagt. Maar daar, aan die tafel onder het raam, met uitzicht op de grote iepen en de weidse lucht boven de huizen, ligt dat volle leven vooral achter mij en aan de randen. Er is altijd rust en ruimte vóór mij. Ruimte om weg te kijken, te dromen en de dingen om mij heen gewoon maar te laten gebeuren. Ruimte om bij God te zijn, temidden van het volle leven. Een tafel als plek waar ik altijd thuis kom bij mijzelf en bij God. Waar ik ook ben, vakantie of een weekendje weg, ik probeer altijd zo’n plekje te creëren – ik heb daar zelfs weleens een strijkplank voor gebruikt – als ik dat niet heb raak ik verloren. Verloren in een wereld die mij/ons wil leegzuigen met opgejaagdheid en valse beloften. Daar, aan de tafel onder het raam, ontmoet ik iedere dag mijn Maker en weet, en voel ik het: ‘het is goed zo, wat er ook is, want U bent er altijd met Uw liefde en beloften, U geeft mij rust, ruimte en perspectief en daarom kan ik dit volle leven aan.’
Elisabeth