Niets fijner vind ik het om mijn rugzak op te doen, met een tent en eten voor een paar dagen om vervolgens een pad te gaan lopen. In de schepping kom ik tot rust, kom ik tot mezelf, kom ik tot mijn Schepper. De natuur vind ik de mooiste kathedraal die er is. Jaren geleden liep ik mijn eerste driedaagse wandeling in de Canadese Rocky Mountains. Samen met manlief en vrienden. Ik vond het spannend, zouden we beren tegenkomen? Gelukkig niet!We wandelden de natuur in, weg van de bewoonde wereld. Via het prachtige Johnston Canyon liepen we de wildernis in. Voor de echte backcountry Canadees is dat stukje natuur nog maar het begin van de wildernis! Het was zwaar, wandelen met een rugzak van zo’n 12 a 14 kilo en eigenlijk ben ik niet zo dapper en stoer. Toch kwam er tijdens het klimmen en dalen, het zoeken naar drinkwater, de juiste kampeerplek, het in slaap vallen in je tentje onder de machtige, weidse hemel, een diepe rust over mij. Ik ben een denker en mijn hoofd staat zelden stil.

Het wandelen is voor mij bijna een meditatieve bezigheid. Voet voor voet, stap voor stap, rustig ademhalen, niet sneller wandelen dan ik kan. Genieten van wat ik voor me zie, soms even omdraaien om achter me te kijken welk landschap ik zojuist door heen ben gewandeld. Niet te lang stil staan, want ik wil ook weer door, richting een fijne overnachtingsplaats voor de nacht. In plaats van eindeloos over dingen na te denken, brengt het wandelen en in de natuur zijn, me in het nu. Gewoon zijn. In de Schepping, Gods nabijheid ervaren.

Leuke, onverwachte ontmoetingen onderweg. Mensen die je spontaan uitnodigen voor koffie en taart. Afzien in de regen, maar na regen komt zonneschijn. Nu, jaren later, met een betere rugzak en toerusting en met zojuist 2 nieuwe tenten aangeschaft voor de volgende wandeltocht, zie ik er naar uit wat de komende tocht ons weer gaat brengen. Zere voeten, bezwete ruggen, mooie stukken pad, saaie stukken, prachtige natuur maar bovenal een diepe rust, eenvoud en vrede!

Liefs,

Willeke