Afgelopen meivakantie zaten wij als gezin oa in de bergen van Picos. We gingen een rondje rijden door Frankrijk, Spanje, Zwitserland en België. Ruim 4500km hebben we uiteindelijk gereden, heerlijk. Ik houd van auto rijden en vooral van bezig zijn, dus hop van hotel naar hotel, tussendoor een plaats of stad verkennen en weer door.
Een actieve vakantie moest mij helpen om er ook echt van te kunnen genieten en dat is gelukt. In de bergen verbleven we het langst, veel
kunnen wandelen met elkaar, ons kunnen verwonderen over Gods schepping en gewoon moe zijn. Lekker ’t terras op met een drankje, op bed hangen en film kijken. Ik heb mezelf dus goed bezig kunnen houden.
Alleen had ik de intentie om deze vakantie ook af en toe stil te worden, stil te staan.
Stil te staan omdat het in mij zit om maar te rennen, bezig te zijn. Nou dat stil staan is niet echt gelukt. Twee weken geen socialmedia en whatsApp was een zegen. Dat bracht een bepaalde rust, maar nog niet helemaal de rust die ik zocht. De rust in mijn hoofd, het eindeloze gepieker en nadenken over van alles en nog wat, nee, dat is bijna niet uitgegaan. In de bergen proefde ik wel even hoe het was om weg te zijn van alles, weg van iedereen. Op dat moment wilde ik het liefst niet meer terug naar huis maar lekker door blijven rijden. En deze herken ik; soms loop ik t liefst weg voor alles wat ik moeilijk vind of confronteerd, dat lijkt in eerste instantie makkelijker.
Ondertussen is de zomervakantie begonnen en ben ik 3 dagen alleen weggegaan, na de meivakantie had ik besloten om dit te gaan doen. Daar zit ik dan, alleen, alle rust, niets en niemand om mij heen, enorme stilte waarvan ik dacht dat ik daar niet tegen kon. Maar ’t gaat eigenlijk prima, ik wandel, lees, ben stil, orden m’n gedachten, puzzel wat, even niet hoeven zorgen etc. Ik had een bepaalde confrontatie met mijzelf verwacht deze dagen maar ik merk dat ik het vooral wat ‘saai’vind, het alleen zijn. Ik bedoel, tis best lekker even ongestoord je eigen gang gaan maar of dit nu bij mij past?
Wat ik wel merk en ergens wist ik dit natuurlijk al is dat ik mijn rust vooral dagelijks bij God vandaan kan/moet halen, door Zijn woord te lezen en Hem te zoeken. Dan maakt het niet uit waar je zit maar dus wel wat je doet, waar je voor kiest. Alles van Hem te verwachten en vanuit Hem te leven. Stap voor stap, dag voor dag en dan hoef ik dus niet meer weg te rennen maar mag ik schuilen bij Hem als dingen me teveel, te moeilijk worden of als ik het even niet meer overzie.
En dan weer lekker in de actie!
Sara