“Ik weet niet wat ik het eerste ga doen!” zei ik lachend tegen een aantal vrouwen uit mijn kerk. “De vlag uithangen of in een hoekje huilen.” De dag erna zou ik voor het eerst mijn grote-kleine jongen naar school brengen. Iets waar we allebei al een zomervakantie lang naar uitkeken.
Toen ik de volgende ochtend met hem aan mijn hand naar het schoolplein liep, moest ik opeens een paar tranen wegslikken. Deed ik dit nu echt? Waren er echt vier jaar voorbij gevlogen? En tussen al die kinderen was hij nog wel heel klein. Samen spelen vond hij nog zo lastig, zou de juf daar wel rekening mee houden? En het in goede banen leiden? Ik voelde in me een soort oerkracht van een moederleeuw ontwaken. De veiligheid en het kleine wereldje waar ik altijd zo nauw betrokken was, werd ingeruild voor een stoere, grote jongens-wereld. Ik kon alleen maar toekijken en meebewegen. Loslaten en vasthouden op de juiste momenten.
Als leerkracht moedig ik deze fase heel erg aan. Ik zie dan de kracht van het kind, dat in staat is om deze ontwikkeling door te gaan. Als moeder echter zie ik de kwetsbaarheid van m’n kind, die ik maar al te goed ken. Kracht en kwetsbaarheid liggen zo dicht bij elkaar. Ze gaan samen onderweg.
Denkend over dit proces, bedacht ik me dat God vanuit beide posities naar ons kijkt. Hij ziet ons krachtige deel, maar ook ons kwetsbare deel. Hij laat ons zelf gaan, maar is er als wij Hem nodig hebben. Ik denk ook aan het verhaal van De Goede Herder. Hij liet, in Zijn nabijheid, het verdwaalde schaap zijn eigen weg gaan. Hij wist dat Hij het schaap kwijt was en ging het zoeken totdat Hij het gevonden had. Of de verloren zoon, een soortgelijk verhaal. De vader liet zijn zoon gaan, wetend wat zijn kracht en kwetsbaarheid was, ongetwijfeld kon hij bedenken wat er fout kon gaan. Dat gebeurde ook… maar toch stond hij dagelijks op de uitkijk naar zijn verloren zoon.
Gelukkig is mijn zoontje nog klein en hoef ik hem niet helemaal los te laten. Ik ben me bewust van zijn kracht en kwetsbaarheid en probeer daarin mee te bewegen. En het is fijn te weten dat God zowel de kracht en kwetsbaarheid van mijn zoontje ziet, als dat van mij. Samen mogen we onderweg gaan in de nabijheid van God de Vader. Dat is een hele geruststelling.
Hoe is het voor jou? Ben jij je bewust van je kracht en kwetsbaarheid? Ervaar je Gods nabijheid op jouw levenspad, terwijl je zelf aan het ontdekken ben? Veel zegen onderweg!
TANJA