Het klinkt door in zoveel aspecten van mijn leven. Misschien niet altijd direct dik er bovenop, maar als ik dieper nadenk en ga voelen wat ik echt voel, kom ik erachter waar het vandaan komt. Dat wat ik denk en voel gebaseerd is op die vervelende overtuiging die ooit wortel heeft geschoten: ‘Niet goed genoeg of je bent te veel’. En hoe hard ik het ook probeer achter me te laten, met enige regelmaat popt het toch weer op.
Bijvoorbeeld na die vergadering waarop ik misschien net iets te stellig mijn mening liet weten, na die verjaardag waarop ik misschien net iets te luidruchtig was of na die ene opvoedkwestie waarin ik gefaald heb voor m’n gevoel. Met mijn verstand weet ik dan precies te beredeneren waar het vandaan komt, maar mijn hart is verdrietig en teleurgesteld.
Frustratie komt er soms ook bij kijken. Als het me weer eens niet lukt om een gezond eetpatroon vol te houden en me laat gaan in het teveel en te ongezond eten. Of als ik kijk naar mijn leven en denk: ‘Is dit het nou?’.
Matthijn Buwalda omschrijft het zo mooi: ‘Ik ben mijn eigen wereldoorlog, ik ben mijn grote hinderlaag, ik ben mijn eeuwige rivaal.’
En o, wat kan het zo aanvoelen. Die strijd met mijn eigen gedachten. Het blijven hangen in patronen die ik helemaal niet wil. Die me tegenhouden in najagen van mijn dromen. Ja, die er zelfs voor zorgen dat ik helemaal niet helder heb wat mijn dromen precies zijn.
Wat is het dan fijn om bij de hand genomen te worden. Om te ontdekken wat er precies speelt in mijn leven. Om als het ware de laagje voor laagje af te pellen en te komen tot de kern van de pijn. Om daar vervolgens ruimte aan te geven en mildheid voor te ontvangen. Maar ook om aangemoedigd te worden ermee naar God te gaan. Want Jezus is gekomen om ons het Leven te geven in overvloed. Bij Hem mogen we huilen en schuilen. Maar vervolgens ook ruilen, onze pijn en verdriet aan Hem geven, om er Zijn Vrede voor terug te krijgen. Niet als een quick-fix, maar het geeft weer moed om op te staan in Kracht.
En dan, schoorvoetend en met bibberende knieën misschien wel, kan er ruimte komen voor het ontdekken en inzetten van gaven en talenten die er altijd al waren.
Margreet