Een tijdje terug kwam er een vraag op mijn pad. Er werd iemand gezocht om een bepaalde taak te vervullen. Ik voelde vanbinnen dat God me wees op die taak en me daarvoor enthousiast maakte.

Ik vroeg wat informatie op en ik was er zo goed als zeker van dat ik dit wilde doen. De volgende dag zou ik nog even een gesprek hebben over wat de taak precies inhield, maar ik ging slapen met de overtuiging dat ik deze taak op me zou nemen. En toen werd ik de volgende morgen wakker en was er niet veel over van de zekerheid waar ik me was gaan slapen.
Allelei zinnetjes gingen door mijn hoofd:
“Ik ga het niet doen”
“dat kan ik niet”
“veel te spannend dit”

Waar ik twee jaar gelden zou besluiten dat ik het dan maar niet ging doen, herkende ik haar meteen deze morgen: mijn innerlijk kind. Het kleine meisje dat ik de afgelopen tijd steeds meer heb mogen zien, het meisje dat ik steeds meer ruimte heb kunnen geven, het meisje dat ik niet langer de mond wil snoeren, maar juist ruimte wil geven zich te uiten.

Ik ben volwassen, maar met een klein meisje in me. En dat is helemaal oké, ze mag er zijn. Met mijn handen op mijn buik stelde ik haar gerust. Mijn innerlijk kind, dat lieve kleine meisje dat soms bang is en dan even vergeet hoe krachtig, mooi en sterk ze is! Door haar te zien en gerust te stellen kon haar kracht tevoorschijn komen.

En die taak? Die ga ik doen!

Inge