Iets wat ik de afgelopen jaren geleerd heb is om hulp te vragen en hulp te aanvaarden. Voorheen wilde ik zelf van alles voor iedereen doen, maar had ik geen advies of ondersteuning van anderen nodig.
Afgelopen periode hebben we hier thuis ons gezinstraject mogen afronden bij Apanta ggz. Niet dat we er nu al helemaal zijn, maar we hebben genoeg tools om de ‘issues’ die er nog zijn zelf verder op te pakken.
Ik ben zo dankbaar dat we deze hulp de afgelopen jaren konden krijgen. Als moeder wist ik even niet meer hoe ik met bepaalde situaties in ons gezin moest omgaan. Wat fijn als er dan specialisten zijn die naar je willen luisteren, met je meekijken en je weer een stuk op weg helpen.
Ik hou er over het algemeen niet van als mensen zich met mij ‘bemoeien’ of ergens iets van vinden (in dit geval van mijn opvoeding), maar wat heeft het mij geholpen om mijn ego opzij te zetten en te erkennen dat ik niet alles hoef te weten. Hierdoor kon ik deze moedige stap naar hulp nemen. Want ja, het zijn wel confronterende trajecten, maar met de kennis van nu en te weten wat we nu bereikt hebben, zou ik het zo weer doen.
Ik zie het als een investering en dat kost wat. Opvoeden doe je maar één keer. Bij gebrek aan ‘de handleiding’ ben ik dankbaar voor alle hulp die beschikbaar is. Tegelijkertijd mochten we tijdens gespreksmomenten laten zien waar wij in de eerste plaats onze hulp van verwachten. Er is namelijk maar één echte Specialist. Mooi dat die ruimte er was en we, ook door deze lastige periode heen, een lichtje mochten zijn.
Ik ben dankbaar dat ik ondertussen ook met een aantal vrouwen mag optrekken. Vrouwen waar ik eerlijk tegen kan zijn en die mij een spiegel voor durven te houden. We hebben gesprekken waarin we ons niet beter voor hoeven te doen, maar elkaar mogen bemoedigen, opdragen en samen in gebed strijden op de weg die we gaan.
Ik hoef(de) het niet alleen te doen… Jij ook niet. Samen sterker.
Sara