Afgelopen vakantie zijn we als gezin naar Spanje geweest. Uit ervaring hebben we geleerd dat het beter bij ons past om eerst een stad te bezoeken, als we daarna een aantal dagen in de natuur willen gaan wandelen. Andersom werkt het niet zo goed. Na een aantal dagen natuur, is de stad voor de meesten van ons, te overweldigend. In Barcelona hebben we heel wat gewandeld en gezien. De Sagrada Familia was prachtig, de passie van Gaudi voor bomen en natuur, komt indrukwekkend terug in de pilaren van de kathedraal. Na 2 dagen stad, vertrokken we met de bus naar Lloret de Mar, grappig dat deze zo bekende feestplek ook het begin, of einde is van het kustpad Camino de Ronda.

Voor we op een meerdaagse wandeling gaan, vraag ik me altijd even af ‘waar beginnen we aan?’ Maar zodra we de eerste stappen op het pad zetten, al kronkelend langs de zee, wist ik ‘ja, hier doen we het voor! Hier doen we goed aan!’ Vijf dagen lang zochten we dagelijks onze route, middels met wit/rode signaal tekentjes, of groene. Soms waren we ze even kwijt. Soms waren we elkaar even kwijt. Gelukkig hebben we walkie talkies bij ons waarmee we elkaar dan op kunnen roepen, als de ander die aan heeft staan. Wat ik zo mooi vind aan psalm 25, is dat David daarin omschrijft dat God ons op het rechte spoor leidt, maar ook ‘Hij leert hun zijn paden te gaan.’ Want soms raak je het spoor wel eens bijster, fysiek tijdens een wandeling, maar geestelijk raken we ook wel eens ontspoord. Je zou dan een enorm gevoel van falen kunnen krijgen; ik ben van Zijn spoor van mijn leven af. Net zoals wij soms even de route kwijt waren, het spoor, kwamen we er via andere paden weer op. Ook die paden gebruikt Hij! De weg kan op en neer gaan, we kunnen de weg soms kwijtraken, maar Hij is en blijft dezelfde, dag aan dag!

Liefs,

Willeke