“Ik weet niet wat ik het eerste ga doen!” zei ik lachend tegen een aantal vrouwen uit mijn kerk. “De vlag uithangen of in een hoekje huilen.” De dag erna zou ik voor het eerst mijn grote-kleine jongen naar school brengen. Iets waar we allebei al een zomervakantie lang naar uitkeken.
Op een avond besloten we nog even naar de oceaan te lopen en mijn ouders konden praten als Brugman dat we de golven niet moeten onderschatten, maar dat was voor dovemans oren. Dus we renden de oceaan in en uit, totdat…. Een golf ons te pakken had en onderuithaalden. Onze slippers vlogen uit en we lagen met onze kleding in het natte zand. Enorm geschrokken dat we waren! We hadden de golven niet in de hand, we konden het niet controleren.
Toen we na een aantal weken weer in Nederland waren, gingen we naar Hoek van Holland. Wat we daar zagen leek niet meer dan een kabbelend beekje in vergelijking met de Atlantische Oceaan.
Met onze voeten schopten we er doorheen, maar de golven werden er niet groter of wilder door. Kalm spoelde ze over ons voeten heen.
Golven zijn niet te controleren.
In mijn proces kan het ook zo golven. Soms zijn het golven van emotie waar je in zit. Het kan aanvoelen als een enorme tsunami, die met naschokkende golven weer terugkomt. En heb je er invloed op? Nee, vaak niet. Wel heeft het hoe dan ook invloed op jou.
Maar ik heb pas iets moois ontdekt. Op het punt waarop ik nu sta gaat het eigenlijk wel heel goed. Waar het eerst aanvoelde als drijfzand waar ik tegenin moest lopen, voelt het nu alsof ik door de golven vooruit wordt geduwd. Herken je dat? Als je in de zee staat en je opeens een paar stappen vooruit doet?
Ik geloof dat we zo naar ons eigen proces mogen kijken. Er zijn heel wat soorten golven en allemaal dragen ze bij aan je vooruitgang. Het voelt niet altijd fijn en het is soms zelfs heel naar, maar uiteindelijk gaat het je vooruitbrengen. ‘Als het golft, dan golft het goed’.
Welke golven herken jij uit je proces?
TANJA