Je zit in je bootje op de wateren van je leven. En je weet ‘God is daar altijd met mij’. Best comfortabel zo in je bootje. Regelmatig kom je anderen tegen, vaar je samen en is het gezellig op het water. Soms ben je een tijd alleen en voelt het eenzaam. Soms zijn er perioden dat het echt lekker gaat. De wind in je rug, zeilen omhoog en de zon op je gezicht. Het leven lacht je toe. Je geloof kan niet meer stuk!
Maar dan ineens slaat het weer genadeloos om. De zon is verdwenen en donkere wolken staan aan de hemel. De wind die zo fijn was wordt een vijand en met moeite strijk je de zeilen omdat je anders om zou slaan. Daar zit je dan in je bootje, stuurloos, alleen en midden op het water. Het begint met een paar druppels, maar dan stroomt de regen met bakken uit de hemel. Je kan niets meer zien behalve de grijze grauwte om je heen.
‘Help Heer!’ Is het enige wat je uit kan brengen. En juist als je denkt ik ga ten onder zie je door de dichte regen iemand naar je toe komen, lopend over het water.
Jezus!
En Hij stelt je een vraag… Wat?! Maar dat was niet de bedoeling! U moest bij mij in de boot komen, het water uit mijn boot scheppen en dat wat kapot is herstellen.
Van de week belandde ik plotseling in zo’n storm. Ik had de donkere wolken niet aan zien komen. Die hadden we toch al wel genoeg gehad de afgelopen tijd. Nu was het tijd voor zon! Plotseling en snel waren ze daar toch, kwam de regen met bakken uit de hemel en begon mijn bootje langzaam te zinken.
Heer Help! Was het enige wat ik uit kon brengen. En daar was Hij, midden in de storm met die onmogelijke vraag: ‘Hannah kom je uit je bootje? Kom je naar Me toe?’
Ik ben gegaan. Trillend en bevend. En loop nu samen met Hem over het water. Het stormt nog steeds, we zijn nog lang niet aan de oever en ik ben al tig keer door het water gezakt. Maar steeds pakt Hij mijn hand en zegt: ‘lieverd, heb goede moed.’
Hannah