Laatst keken vrienden mij verwonderd aan toen ik enthousiast vertelde over waarom ik zo van wildkamperen houd. Ik houd van wandelen, zoals wel bekend. Nou houden wel meer mensen van wandelen, waarom wildkamperen? Een nachtje in het ‘wild’ slapen, in sommige landen mag dit van zonsondergang tot zonsopgang wanneer je aan het wandelen bent. Na een dag in prachtige natuur te hebben gewandeld, met stilte en ruimte om dan vervolgens op een drukke camping te komen, vind ik een intense ervaring. Dat geredder met je tentje opzetten, een beekje of de zee opzoeken voor de afwas, het is allemaal zo kinderlijk eenvoudig. Het verstilt me. Brengt me dicht bij de Vader. Maakt me klein, rustig en brengt een diep Gods vertrouwen.

En dan, gastvrijheid. Het was de laatste dag van onze tocht, een paar jaar geldeden. De auto was nog 6 km weg, na twee weken en zo’n 200 km wandelen. We hadden honger! Toen wij in Indonesië woonden, hadden we vaak wild-vreemde toeristen over de vloer die kwamen eten en logeren. Ik verzuchtte naar God dat het leuk zou zijn als iemand gastvrijheid aan ons zou verlenen, die hongerige ochtend. Waarop alles dicht was in Frankrijk. Een poosje later stopte een auto naast ons, waren we soms de weg kwijt? Nee hoor, we wisten precies waar we naar toe gingen. Na een vriendelijk praatje, zeiden we gedag. Een paar minuten later werden we weer ingehaald. Dezelfde chauffeur, nu met zijn zoontje bij hem, ditmaal in een pick up truck. Hij vroeg ons of hij lunch voor ons kon koken? Dat lieten we ons geen twee keer zeggen! We sprongen achterin de pick up truck. We kwamen terecht in een prachtige tuin en er werd heerlijke pasta voor ons gekookt. Door wildvreemde mensen.

Laat je verrassen, wordt weer als een kind, wees gastvrij. Wees gezegend!

Liefs,

Willeke