Mijn eerste jaar als moeder was misschien wel het meest confronterende jaar van mijn negentwintig jaren. Met mijn pedagogische diploma in mijn zak en een bak aan ervaring kon ik mezelf wijs maken dat het opvoeden van een kind geen probleem zou zijn. Van nul tot twaalf jaar had ik ze onder mijn hoede gehad, dus een baby moest zeker lukken. Ook vanuit mijn omgeving kreeg ik de reacties dat er voor mij weinig uitdaging zou liggen in het opvoeden van een kind.
Viel me dat tegen, toen ik daar als kersverse moeder op bed lag met een ieniemini klein, kwetsbaar baby’tje in mijn armen. En niet zomaar een baby, nee, mijn bloedeigen kind. Het moederschap leer je, met vallen en opstaan. Ook het moederinstinct bleek zich te ontwikkelen. Alleen had niemand me ooit verteld, dat als ik naar mijn kind keek, ik ook naar mezelf keek. De meest ‘heldere spiegel’ waarin ik ooit had gekeken was misschien wel in het gezicht van mijn zoontje. Gemengde gevoelens keken daarbij om de hoek: het gevoel van trots en blijdschap, dat zeker overheerste, werd afgewisseld met onzekerheid, confrontatie en angst. Als moeder werd ik mij bewust van mijzelf: wie ben ik en waar kom ik vandaan? Niet alleen mijn uiterlijk vond ik terug in mijn zoontje, maar ook delen van mijn karakter. Ik werd onzeker als ik dacht aan de jaren die hij voor zich heeft liggen, waarin hij zijn plekje moet veroveren op school, in de kerk of in andere vriendengroepen. Ik heb het zelf namelijk zo moeilijk gevonden om mijn plek te veroveren. Confronterend -en soms ook erg grappig- als ik hem opmerkingen hoor maken die hij zeker niet van een vreemde heeft. Of als ik met hem in de supermarkt sta en hij koppig zijn eigen ding doet. Ook dat heeft hij van mij… En tot slot voelde ik angst. Angst dat ik niet het juiste aan hem geef: ‘Wat kan ik hem aanbieden?’, ‘geef ik hem de goede dingen mee?’, ‘ben ik de moeder die hem opbouwt?’, ‘welke levenslessen heeft hij nodig?’ en ‘wat is mijn rol daarin?’.
Het enige, geruststellende antwoord dat ik op deze vragen heb, is God. Hoewel ik geneigd ben om alles uit eigen kracht te doen, mag ik leren om op Gods kracht te vertrouwen. Vanuit Zijn geduld, Zijn handelen en vooral vanuit Zijn liefde.
Wat een HEER-lijke geruststelling!
Tanja