Het stokje doorgeven

Wie mij een beetje kent, kent wellicht ook mijn fascinatie voor generaties. Ik houd er van om me te verdiepen in de generaties en wat hun kenmerken zijn. Tot voor kort was het vooral interesse en onderzoek, maar ik heb met mijn hart de kracht van generaties ervaren.

Ja-ren-lang heb ik het kinderwerk op de camping gecoacht. Als jong studentje liep ik in de voetsporen van fantastische coaches totdat ik zelf die positie mocht innemen.

Ik weet nog dat in één van mijn eerste jaren er een oma met haar driejarig zoontje naar me toe kwam en vroeg: ‘Gijs wordt bijna vier jaar, mag hij alvast meedraaien met de kleuters?’. Het mocht, en ik verloor mijn hart aan dat heerlijke jochie. Terwijl ik deze zomer in de zon op een bankje zat te kijken naar mijn eigen driejarige peuter, kwam er een stoere gast voorbij. Ik herkende hem direct! Gijs! Mij natuurlijk totaal voorbij gegroeid, maar nog steeds met dezelfde twinkelende ogen. We keken elkaar aan en ik wist: hij herkent mij ook nog. Met een grijns en een joviale groet fietste hij voorbij. Ik grijnsde terug, een tikkeltje weemoedig.

Er gebeurde iets heel groots en dieps in mijn hart. Het gaf me een enorme blijdschap, maar deed ook heel veel pijn. Ik had een leeftijd bereikt dat ik kinderen volwassen zag worden. Dat gevoel werd sterker toen ik die avond bij de openingsdienst aanwezig was en zag hoe mijn leiders, die ik zelf jarenlang coachte, zelfstandig in hun leiderschap zag staan. Ze stonden daar. Op ‘mijn’ plek, in ‘mijn’ positie. En…. Deden ze het nou beter dan ik? Mijn hart bonkte van trots en blijdschap, maar tegelijkertijd huilde het: afscheid nemen en loslaten, maar ook gunnen. Iets gunnen, dat wat mij jaren geleden is gegund.

Terwijl al die gevoelens zich afspeelden diep in mij, kwam er een geruststellende gedachte: de generatie die nu opstaan in ‘mijn’ positie, mogen staan op mijn schouders, ze kunnen daar onder andere staan door mij. Net zoals ik op de schouders mag staan van de generatie voor mij en we zo met elkaar in verbinding mogen zijn en blijven. Als een krachtig team, een krachtig leger, samen dienend in Gods Koninkrijk.

Misschien hoor je bij een generatie die gekenmerkt wordt door hun wijsheid en ervaring: je bent belangrijk! Blijf delen! Of hoor je bij een generatie waar het vuur brandt en de wereld voor je voeten ligt. Ga! Wees sterk en moedig!
We hebben elkaar nodig, dus laten we elkaar aanmoedigen en vasthouden in verbinding met Hem.

TANJA