Eerder schreef ik in een blog hoe ik mijn oudste voor het eerst naar de basisschool bracht. Wat heeft hij het naar zijn zin! Dansend, springend en vol enthousiasme komt hij dagelijks de school uit wandelen.
Toch waren er een paar momentjes die me wel pijn deden. Hij vindt school en de BSO zo ontzettend geweldig, dat steekt hij niet onder stoelen of banken. Zo was er een keer dat ik hem stond op te wachten. In plaats van een enthousiast koppie, kwam hij met een sip gezichtje aanlopen. Er schoot van alles door mijn hoofd: ‘is hij gepest?’, ‘was de juf onaardig tegen hem?’, ‘misschien wel straf gehad?’ Maar niets van dit alles, hoor. Weet je wat hij zei? “Mamma, ik wil niet naar huis, ik wil naar de BSO!”. Nou! Daar stond ik dan met m’n goeie gedrag. “Oooo…”, stamelde ik. “Oooo…”, zei ik nogmaals. Stiekem spiekte ik om me heen, of iemand anders het had gehoord. Ik was bij hem neergehurkt en had hem vastgepakt. “Ah, ja, de BSO is wel erg leuk, he! Maar vind je het ook leuk om mee te gaan met mamma?” Zijn antwoord was kort en duidelijk: hij moest en zou naar de BSO. Helaas kon dat niet en met een sip kind vertrok ik van het schoolplein.
Thuis aangekomen was zijn eigen treinbaan aantrekkelijk genoeg om al z’n verdriet en tegenzin te vergeten. Ik had er geen omkijken meer naar. Waar ik wel al mijn aandacht voor nodig had, was mijn eigen IK, mijn innerlijk kind, die zich afgewezen voelde. Hoewel ik met mijn hoofd alles kon beredeneren, voelde ik een golf van emotie. Dat kleine meisje in mij was even zo groot en van slag! Ze was niet leuk genoeg en niet belangrijk. De zorg voor mijn zoontje verplaatste zich naar de zorg voor mijn IK.
Welke moeder vindt het nou leuk om te horen dat haar kind liever naar de BSO gaat? Geen enkele toch? Met erkenning en geruststelling liet ik m’n gevoelens toe en voelde ik intens wat er zojuist was gebeurd. Het was pijnlijk en fijn om de tijd te nemen en te voelen wat er was gebeurd. Ik besefte me dat ik niet afgewezen was, maar dat mijn kleine jongen, als een held, stappen aan het zetten is in de grote wereld! Hij heeft geproefd van alles dat voor hem aantrekkelijk is, buiten zijn eigen veilige haventje. Een gevoel van trots en dankbaarheid stroomde langzaam door me heen. Eigenlijk was dit een heel goed en gezond proces. Vond ik het leuk? Nee! Maar samen met mijn IK kon ik dit proces van loslaten best wel aan.
TANJA