Lange tijd (en zo af en toe nog steeds) was ik een typisch gevalletje van: ‘gooi je rommel maar in mijn tuin’. Mijn eigen tuin -die vol stond met onkruid, verlepte bloemen en ongesnoeide struiken- werd een dumpplek waar iedereen Continue reading →
Ik heb nooit zo van spiegels gehouden. Ik kijk er niet graag in. Misschien omdat ik in het verleden niet tevreden was met mijn spiegelbeeld? Voor mijn gevoel voldeed ik niet aan het beeld wat in de wereld geschetst wordt, Continue reading →
In de Stille Week voor Pasen werd ik weer sterk bepaald bij de eindigheid van het leven. Mensen om me heen die een geliefde verloren. Ook in de gemeente veel sterfgevallen, weliswaar van oudere zusters en broeders, maar toch. Herinneringen Continue reading →
‘Gevoelens omarmen’, als je me een aantal jaar geleden had verteld dat ik een blog zou schrijven hierover, had ik er waarschijnlijk om gelachen. Jarenlang vond ik het niet de moeite waard om over mijn diepe gevoelens na te denken. Continue reading →
Ik ben best sociaal. Tenminste, dat hoorde ik altijd. Ik sta voor iedereen klaar, niks is te gek, wring me in honderd bochten om anderen te helpen. Laatst heb ik een boek gelezen waarin iemand beschreef dat ze een enorme Continue reading →
Mijn eerste jaar als moeder was misschien wel het meest confronterende jaar van mijn negentwintig jaren. Met mijn pedagogische diploma in mijn zak en een bak aan ervaring kon ik mezelf wijs maken dat het opvoeden van een kind geen Continue reading →